Kwestię przejścia zatrudnionych do nowego pracodawcy reguluje m.in. dyrektywa
2001/23/EC z 12 marca 2001 r. (Acquired Rights Directive). Służy ona ochronie praw pracowniczych, gdy w wyniku sprzedaży, dzierżawy lub innych uzgodnień przedsiębiorstwo lub jego część przechodzą na innego pracodawcę. Staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Regulacja europejska została implementowana do prawa polskiego w art. 231 kodeksu pracy, a w zakresie obowiązków informacyjnych w art. 261 ustawy o związkach zawodowych.
Zgodnie z art. 231 § 1 k.p. w razie przejścia firmy lub jej części na innego pracodawcę, nowy staje się z mocy prawa stroną w stosunkach pracy. Skutek ten następuje automatycznie i jest niezależny od woli pracodawców dokonujących przeniesienia firmy i woli zatrudnionych w przejmowanym zakładzie (lub jego części). Czynności prawne ze stosunku pracy dokonane przez zbywającego są wiążące dla przejmującego. Sąd Najwyższy w wyroku z 1 lutego 2000 r., sygn. I PKN 508/99, potwierdził, że przepis ten jest bezwzględnie obowiązujący i przejęcie w tym trybie pracowników przez nowego pracodawcę następuje z mocy prawa. Nie jest również możliwe uchylenie skutków działania tego przepisu w wyniku czynności prawnej między dotychczasowym i nowym pracodawcą.
Za zobowiązania ze stosunku pracy powstałe przed przejściem części zakładu na innego pracodawcę dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie. Brak szczególnej regulacji dotyczącej odpowiedzialności za zobowiązania podczas przejęcia zakładu w całości oznacza, że odpowiada za nie tylko nowy pracodawca. Tak też orzekł Sąd Najwyższy 23 listopada 2006 r., sygn. II PK 57/06. Pojawiają się jednak orzeczenia SN (a także wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 4 kwietnia 2005 r.) mówiące o możliwości współodpowiedzialności dotychczasowego i nowego pracodawcy (nie mylić z odpowiedzialnością solidarną) za zobowiązania wobec pracowników sprzed przejęcia, również w razie przejścia całości zakładu. Za zobowiązania powstałe po przejściu firmy odpowie już wyłącznie nowy pracodawca.

Autorka jest radcą prawnym w kancelarii FKA Furtek Komosa Aleksandrowicz